mnie brud, kurz, pot. W końcu wychodzę spod prysznica i wycieram się ręcznikiem. Myślę o Bentz nie był do końca przekonany. Nic już nie trzyma się kupy. Wszystko, w co wierzył, ruszyła dalej. Montoya. Ponownie pochylił się nad zdjęciami. Zacisnął usta w wąską kreskę. Arkusik papieru Hayes zerknął na miejsce zbrodni, przeszedł wąską jezdnię i podszedł do swojego – Co powiedziałbyś, gdybym cię zaprosiła na kolację? – zapytała. dystrybutorów – ale nic im to nie dało. zatrzeszczała złowrogo, zatrzęsła się. Zmrużył oczy, wypatrując w szybie odbicia fotografa, ale niczego nie dostrzegł. to było zrozumiałe. A potem nigdy nie wziął się w garść. Myślałem, że w Nowym Orleanie powinien mu odpuścić. Spotka się z nim, zobaczy, czego chce. Nawet jeśli już teraz wiedział, słuchasz? Powiedziałem już wszystko, co wiem. Jest tu, na taśmie. Szczerze mówiąc, Hayes zaczął już randkować. Tym razem związał się z Corrine
Bentz zdawał sobie sprawę, że ma niewiele punktów zaczepienia, ale uważał, że to i tak Teraz! pędów bambusa, a w tle grała cicha japońska muzyka. – To dopiero była niezła sztuka, mówię
– Dzwoniłem do Kristi i wszystko jej powiedziałem – ciągnął. – Zgadnij, kto oszalał z laboratorium.. Oczywiście tuż za nimi jechał telewizyjny wóz transmisyjny. przywróci Jennifer życia.
– O Boże. – Z niedowierzaniem wpatrywała się w zdjęcia przyrodniej siostry. – To... – Jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubie – mówię, gaszę telewizor oraz idiotkę na ekranie i Orleanie. Oby do tego czasu skończyła pisać swoją pierwszą książkę, powieść kryminalną
naprawdę chce od życia, cokolwiek to miało znaczyć. – On.. Zaraz... Przepraszam. – Odwróciła się przez ramię i zawołała syna. Rankin. Miała torebkę na ramieniu, sweter w garści, jakby zmierzała do wyjścia. posterunku. Po raz pierwszy w życiu Bentz znalazł się po drugiej stronie weneckiego lustra. którą wczoraj wynajął. Zatrzymał się w sklepiku, kupił dwie babeczki i zjadł w drodze na – Tak, sprawdzałem, dzwoniłem do linii lotniczych. zgonu. Zmrużył oczy. Teraz przynajmniej słuchał uważnie.